Przemoc w rodzinie. Jeśli jej doświadczasz, to pamiętaj – jeżeli bliska Ci osoba, współmałżonek, rodzic, czy inny członek rodziny, stosuje wobec Ciebie przemoc fizyczną lub psychiczną, znęca się nad Tobą lub rodziną – nie jesteś sam/a.

Masz prawo oczekiwać, że organy ścigania udzielą Ci ochrony i odpowiedniego wsparcia.

Masz prawo korzystać z tej ochrony i jej żądać.

Oto co należy zrobić, gdy zaistnieje sytuacja przemocy, znęcania się nad osobą najbliższą:

1. wezwać policję

Wszyscy, którzy mają wiedzę o zaistnieniu przestępstwa, mają obowiązek – zawiadomić o tym organy ścigania. Czasem jest to obowiązek moralny, a czasem wprost wynikający z przepisów.

Jednak nie zawsze możesz liczyć na to, że ktoś z sąsiadów zdecyduje się zawiadomić policję. Mogą nie wiedzieć, nie zauważyć, obawiać się, mieć wątpliwości – czy Ty tego chcesz, nie chcieć kontaktów z policją i sądami, nie potrafić, może im się nie chcieć, mogą mieć własne problemy.

Przyczyn braku reakcji może być całe mnóstwo.

Pamiętaj – jeżeli Tobie lub Twoim bliskim dzieje się krzywda, jeżeli ktoś stosuje wobec was przemoc, znęca się, grozi wam – nie czekaj. Zawiadom Policję.

2. złożyć zawiadomienie o przestępstwie

W zawiadomieniu dokładnie opisz, co się wydarzyło – kto, jak się zachowywał, jaki był tego skutek, kto mógł to widzieć lub słyszeć.

Jeżeli masz ślady na ciele – np. siniaki, zadrapania – udaj się też do lekarza, aby przeprowadził badanie, tzw. obdukcje. Celem takiego badania lekarskiego, jest stwierdzenie obrażeń ciała oraz ustalenie ich przyczyny.

Na obdukcję może także skierować Policja.

3. złożyć wniosek o ściganie

Zadaniem Policji jest między innymi ochrona życia i zdrowia ludzi oraz mienia przed bezprawnymi zamachami naruszającymi te dobra.

Są jednak takie typy przestępstw, których ściganie jest całkowicie zależne od woli pokrzywdzonego.

W taki przypadku Policja zadaje pytanie, czy składasz wniosek o ściganie. Trzeba wówczas taki wniosek koniecznie złożyć.

Dobrze jest też uzyskać kopię tego protokołu, na którym spisano przyjęcie wniosku o ściganie.

4. nie cofać wniosku o ściganie

Może się zdarzyć, że sprawca się przestraszy, albo rzeczywiście poczuje skruchę i Cię przeprosi. Może też próbować Cię zastraszyć i różnymi sposobami wymusić, aby cofnąć złożony wniosek o ściganie. Bardzo proszę tego nie robić.

To jest Państwa życie i Państwa decyzja.

Proszę jednak pamiętać, że jeżeli wniosek o ściganie zostanie cofnięty – zakończy się całe postępowanie. Zostanie umorzone. Sprawca nie poniesie żadnych sankcji. Sprawy nie będzie. Nie będzie też możliwości wracania do tego i ponownego zgłaszania tych przestępstw, co do których cofnięto wniosek o ściganie.

Co możesz zrobić, jeśli sprawca znęcania Cię przeprosi i chcecie się pogodzić?

Możesz poinformować o tym policję i na przykład poprzeć wniosek o warunkowe umorzenie postępowania. To o wiele korzystniejsza opcja – może Cię zabezpieczyć na wypadek powrotu sprawcy do patologicznych zachowań.

Więcej o przestępstwach ściganych na wniosek możesz przeczytać TUTAJ.

5. wnosić o wydanie przez policję nakazu opuszczenia mieszkania przez osobę stosującą przemoc

Często słyszy się, że „Policja przyjdzie i wyjdzie, a problem zostaje”. Że po interwencji może się na chwilę uspokoi, a może być jeszcze gorzej bo sprawca przemocy się mści.

Zatem pamiętaj, że Policjant ma prawo wydać wobec osoby stosującej przemoc w rodzinie nakaz natychmiastowego opuszczenia wspólnie zajmowanego mieszkania i jego bezpośredniego otoczenia.

Może także wydać zakaz zbliżania się do mieszkania i jego bezpośredniego otoczenia.

Są one natychmiast wykonalne, a ich nieprzestrzeganie stanowi wykroczenie, zagrożone karą aresztu, ograniczenia wolności lub grzywny.

6.wnosić o wydanie przez policję zakazu zbliżania się do mieszkania i jego bezpośredniego otoczenia

Wszystko, co napisałam w pkt 5. ma i tutaj zastosowanie. Przeczytaj więc uważnie i jeżeli czujesz, że Twoje lub Twoich bliskich życie, lub zdrowie jest zagrożone, nie wahaj się tego żądać od Policji.

Zwróć też uwagę, że Policjant w takim nakazie opuszczenia mieszkania lub zakazie zbliżania się, wskazuje obszar lub odległość od wspólnie zajmowanego mieszkania, którą osoba stosująca przemoc w rodzinie jest obowiązana zachować. Sprawdź, czy ta odległość jest wystarczająca i w razie potrzeby poproś o odpowiednią zmianę.

UWAGA: te przepisy mają zastosowanie do każdego lokalu służącego zaspokajaniu bieżących potrzeb mieszkaniowych.

7. wnosić o wydanie przez sąd postanowienia, w którym zobowiąże osobę stosującą przemoc do opuszczenia wspólnie zajmowanego mieszkania i jego bezpośredniego otoczenia lub zakaże zbliżania się do mieszkania i jego bezpośredniego otoczenia

Kiedy sąd może nałożyć takie zobowiązanie?

Jeżeli wykażesz, że członek rodziny wspólnie zajmujący mieszkanie, swoim zachowaniem polegającym na stosowaniu przemocy w rodzinie czyni szczególnie uciążliwym wspólne zamieszkiwanie.

Jako osoba dotknięta tą przemocą masz prawo żądać, aby sąd zobowiązał stosującą przemoc osobę do opuszczenia wspólnie zajmowanego mieszkania i jego bezpośredniego otoczenia lub zakazał zbliżania się do mieszkania i jego bezpośredniego otoczenia.

Pamiętaj, że ten przepis ma bardzo szerokie zastosowanie.

Stosuje się go także wtedy, gdy osoba dotknięta przemocą w rodzinie opuściła wspólnie zajmowane mieszkanie z powodu stosowania wobec niej przemocy w tym mieszkaniu.

Jak również wówczas, gdy to członek rodziny stosujący przemoc w rodzinie opuścił wspólnie zajmowane mieszkanie. Na przykład na skutek nakazu Policji.

Stosuje się go także w sytuacji, gdy osoba stosująca przemoc w rodzinie, okresowo lub nieregularnie przebywa w mieszkaniu wspólnie z osobą dotkniętą przemocą w rodzinie.

Bardzo szeroko jest też określony krąg osób, do których ma zastosowanie pojęcie osoby stosującej przemoc w rodzinie.

To nie tylko małżonek, czy rodzic. To także każdy wstępny (np. dziadek), zstępny (dzieci, czy wnuki), rodzeństwo (brat, siostra), powinowaty w tej samej linii lub stopniu (teściowe, zięciowie, synowe), osoba pozostająca w stosunku przysposobienia (dzieci adoptowane) oraz jej małżonek, a także osoba pozostająca we wspólnym pożyciu (czyli tzw. konkubenci).

Nie zastosowanie się do nałożonego przez sąd zobowiązania jest wykroczeniem, zagrożonym karą aresztu, ograniczenia wolności lub grzywny.

8. W określonych przypadkach jest także możliwość zatrzymania, a nawet zastosowania tymczasowego aresztowania wobec osoby stosującej przemoc w rodzinie

Policja ma prawo zatrzymać osobę podejrzaną, jeżeli istnieje uzasadnione przypuszczenie, że popełniła ona przestępstwo z użyciem przemocy na szkodę osoby wspólnie zamieszkującej, a zachodzi obawa, że ponownie popełni przestępstwo z użyciem przemocy wobec tej osoby, zwłaszcza gdy popełnieniem takiego przestępstwa grozi.

Przemoc w rodzinie — pamiętaj o swoich prawach!

Proszę pamiętać o swoich prawach i w przypadku zaistnienia przemocy w rodzinie te działania należy jak najszybciej przeprowadzić.

Osoba pokrzywdzona ma prawo do obrony przed sprawcą, stosującym przemoc wobec niej i jej członków rodziny i państwo jest zobowiązane jej tę ochronę zapewnić.

Jeżeli nadal macie wątpliwości, zwłaszcza po złych doświadczeniach z interwencji policji, odczuwacie brak rzeczywistego wsparcia i czujecie się bezradni — poniżej podaję zbiór przepisów, które stanowią podstawę do konkretnego działania w konkretnych sytuacjach.

PODSTAWY PRAWNE POSZCZEGÓLNYCH DZIAŁAŃ:

Zatrzymanie osoby podejrzanej o stosowanie przemocy

Art. 244 kodeksu postępowania karnego – kiedy Policja ma prawo zatrzymać osobę podejrzaną

§ 1. Policja ma prawo zatrzymać osobę podejrzaną, jeżeli istnieje uzasadnione przypuszczenie, że popełniła ona przestępstwo, a zachodzi obawa ucieczki lub ukrycia się tej osoby albo zatarcia śladów przestępstwa bądź też nie można ustalić jej tożsamości albo istnieją przesłanki do przeprowadzenia przeciwko tej osobie postępowania w trybie przyspieszonym.

§ 1a. Policja ma prawo zatrzymać osobę podejrzaną, jeżeli istnieje uzasadnione przypuszczenie, że popełniła ona przestępstwo z użyciem przemocy na szkodę osoby wspólnie zamieszkującej, a zachodzi obawa, że ponownie popełni przestępstwo z użyciem przemocy wobec tej osoby, zwłaszcza gdy popełnieniem takiego przestępstwa grozi.

§ 1b. Policja zatrzymuje osobę podejrzaną, jeśli przestępstwo, o którym mowa w § 1a, zostało popełnione przy użyciu broni palnej, noża lub innego niebezpiecznego przedmiotu, a zachodzi obawa, że ponownie popełni ona przestępstwo z użyciem przemocy wobec osoby wspólnie zamieszkującej, zwłaszcza gdy popełnieniem takiego przestępstwa grozi.

Art. 15a ustawy o policji – kiedy Policja ma prawo zatrzymania osoby stosującej przemoc w rodzinie

1. Policjant ma prawo zatrzymania, w trybie określonym w art. 15, osoby stosującej przemoc w rodzinie w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu przemocy w rodzinie (Dz.U. z 2021 r. poz. 1249), zwanej dalej „ustawą o przeciwdziałaniu przemocy w rodzinie”, stwarzającej bezpośrednie zagrożenie dla życia lub zdrowia ludzkiego.

2. Policjant w celu stwierdzenia zasadności zatrzymania ocenia ryzyko bezpośredniego zagrożenia dla życia lub zdrowia ludzkiego, odrębnie dla osoby dorosłej i dziecka, biorąc pod uwagę w szczególności:
1) akty przemocy fizycznej w rodzinie;
2) wiek osoby dotkniętej przemocą w rodzinie;
3) stosowanie przemocy w rodzinie wobec kobiety w ciąży;
4) niepełnosprawność w rozumieniu art. 2 pkt 10 ustawy z dnia 27 sierpnia 1997 r. o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych (Dz.U. z 2021 r. poz. 573) osoby dotkniętej przemocą w rodzinie;
5) zależność osoby dotkniętej przemocą w rodzinie od osoby stosującej tę przemoc ze względu na stan zdrowia lub jej zaburzenia psychiczne;
6) zaburzenia psychiczne osoby, o której mowa w ust. 1;
7) stan osoby, o której mowa w ust. 1, podczas interwencji związany z użyciem, nadużywaniem lub uzależnieniem od alkoholu, środków odurzających lub substancji psychotropowych, środków zastępczych lub nowych substancji psychoaktywnych;
8) kierowanie przez osobę, o której mowa w ust. 1, gróźb użycia przemocy ze skutkiem bezpośredniego zagrożenia życia lub zdrowia;
9) dostęp osoby, o której mowa w ust. 1, do niebezpiecznego narzędzia lub broni;
10) informacje o dotychczas stosowanej przemocy lub prowadzonych postępowaniach wobec osoby, o której mowa w ust. 1, w związku z użyciem przemocy;
11) informacje od osób, o których mowa w art. 9c ust. 1 pkt 1 ustawy o przeciwdziałaniu przemocy w rodzinie, dotyczące ich obaw o własne życie lub zdrowie, w tym związanych z nasileniem aktów przemocy w rodzinie;
12) informacje o próbach targnięcia się na własne życie lub życie osób wspólnie zamieszkujących przez osobę, o której mowa w ust. 1, w związku ze stosowaniem przemocy;
13) informacje o próbach targnięcia się na własne życie przez osobę dotkniętą przemocą w rodzinie w związku ze stosowaniem tej przemocy.

3. Oceny ryzyka, o której mowa w ust. 2, dokonuje się w kwestionariuszu szacowania ryzyka zagrożenia życia lub zdrowia ludzkiego dołączanym do protokołu zatrzymania.

Nakaz natychmiastowego opuszczenia wspólnie zajmowanego mieszkania i jego bezpośredniego otoczenia lub zakaz zbliżania się do mieszkania i jego bezpośredniego otoczenia

Art. 15aa ustawy o policji

1. Policjant ma prawo wydać wobec osoby stosującej przemoc w rodzinie w rozumieniu przepisów ustawy o przeciwdziałaniu przemocy w rodzinie, stwarzającej zagrożenie dla życia lub zdrowia osoby dotkniętej tą przemocą, nakaz natychmiastowego opuszczenia wspólnie zajmowanego mieszkania i jego bezpośredniego otoczenia, zwany dalej „nakazem”, lub zakaz zbliżania się do mieszkania i jego bezpośredniego otoczenia, zwany dalej „zakazem”.

[…]
3. Nakaz lub zakaz mogą być stosowane łącznie.

4. Nakaz lub zakaz są natychmiast wykonalne.

5. Policjant w nakazie lub zakazie wskazuje obszar lub odległość od wspólnie zajmowanego mieszkania, którą osoba stosująca przemoc w rodzinie jest obowiązana zachować.

6. Przepis ust. 1 stosuje się do każdego lokalu służącego zaspokajaniu bieżących potrzeb mieszkaniowych.

Obowiązek opuszczenia mieszkania wydany przez sąd

Art. 11a ustawy o przeciwdziałaniu przemocy w rodzinie

1. Jeżeli członek rodziny wspólnie zajmujący mieszkanie, swoim zachowaniem polegającym na stosowaniu przemocy w rodzinie czyni szczególnie uciążliwym wspólne zamieszkiwanie, osoba dotknięta tą przemocą może żądać, aby sąd, właściwy według przepisów ustawy z dnia 17 listopada 1964 r. – Kodeks postępowania cywilnego (Dz.U. z 2020 r. poz. 1575, 1578 i 2320 oraz z 2021 r. poz. 11) o postępowaniu nieprocesowym, zobowiązał go do opuszczenia wspólnie zajmowanego mieszkania i jego bezpośredniego otoczenia lub zakazał zbliżania się do mieszkania i jego bezpośredniego otoczenia.

2. Przepis ust. 1 stosuje się również w przypadku, gdy:
1) osoba dotknięta przemocą w rodzinie opuściła wspólnie zajmowane mieszkanie z powodu stosowania wobec niej przemocy w tym mieszkaniu;
2) członek rodziny stosujący przemoc w rodzinie opuścił wspólnie zajmowane mieszkanie;
3) małżonek, wstępny, zstępny, rodzeństwo, powinowaty w tej samej linii lub stopniu, osoba pozostająca w stosunku przysposobienia oraz jej małżonek, a także osoba pozostająca we wspólnym pożyciu oraz inna osoba stosująca przemoc w rodzinie, okresowo lub nieregularnie przebywa w mieszkaniu wspólnie z osobą dotkniętą przemocą w rodzinie.

Kara za naruszenie wydanego przez Policję nakazu natychmiastowego opuszczenia wspólnie zajmowanego mieszkania i jego bezpośredniego otoczenia lub zakazu zbliżania się do mieszkania i jego bezpośredniego otoczenia, a także wydanego przez sąd postanowienia o obowiązku opuszczenia i zakazie zbliżania się do mieszkania i jego bezpośredniego otoczenia

Art. 66b kodeksu wykroczeń

Kto nie stosuje się do:

1) wydanego przez Policję, na podstawie art. 15aa ust. 1 ustawy z dnia 6 kwietnia 1990 r. o Policji (Dz.U. z 2021 r. poz. 1882, z późn. zm.1)), lub Żandarmerię Wojskową, na podstawie art. 18a ust. 1 ustawy z dnia 24 sierpnia 2001 r. o Żandarmerii Wojskowej i wojskowych organach porządkowych (Dz.U. z 2021 r. poz. 1214 oraz z 2022 r. poz. 655 i 1488), nakazu natychmiastowego opuszczenia wspólnie zajmowanego mieszkania i jego bezpośredniego otoczenia lub zakazu zbliżania się do mieszkania i jego bezpośredniego otoczenia,

2) postanowienia sądu o udzieleniu zabezpieczenia w sprawach o zobowiązanie osoby stosującej przemoc w rodzinie do opuszczenia wspólnie zajmowanego mieszkania i jego bezpośredniego otoczenia lub zakazanie zbliżania się do mieszkania i jego bezpośredniego otoczenia, którym nakaz lub zakaz, o których mowa w pkt 1, został przedłużony,

3) postanowienia sądu o zobowiązaniu osoby stosującej przemoc w rodzinie do opuszczenia wspólnie zajmowanego mieszkania i jego bezpośredniego otoczenia lub zakazaniu zbliżania się do mieszkania i jego bezpośredniego otoczenia, wydanego na podstawie art. 11a ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu przemocy w rodzinie (Dz.U. z 2021 r. poz. 1249)

– podlega karze aresztu, ograniczenia wolności albo grzywny.

Tymczasowe aresztowanie

art. 258 § 3 i 4 kodeksu postępowania karnego

§ 3. Środek zapobiegawczy można wyjątkowo zastosować także wtedy, gdy zachodzi uzasadniona obawa, że oskarżony, któremu zarzucono popełnienie zbrodni lub umyślnego występku, popełni przestępstwo przeciwko życiu, zdrowiu lub bezpieczeństwu powszechnemu, zwłaszcza gdy popełnieniem takiego przestępstwa groził.
§ 4. Decydując o zastosowaniu określonego środka zapobiegawczego, uwzględnia się rodzaj i charakter obaw wskazanych w § 1-3, przyjętych za podstawę stosowania danego środka oraz nasilenie ich zagrożenia dla prawidłowego przebiegu postępowania w określonym jego stadium.

Wyrok Europejskiego Trybunału Praw Człowieka z dnia 15 czerwca 2021 r., 62903/15 (Senay Kurt przeciwko Austrii) – zastosowanie tymczasowego aresztowania w kontekście obowiązku państwa ochrony jednostki przed przemocą domową

Teza
1. Zgodnie z art. 5 Konwencji o Ochronie Praw Człowieka i Podstawowych Wolności z dnia 4 listopada 1950 r. (Dz.U. z 1993 r., Nr 61, poz. 284), żadne zatrzymanie lub aresztowanie nie jest dopuszczalne, jeśli nie jest zgodne z prawem krajowym.

2. Obowiązek podjęcia zapobiegawczych środków operacyjnych na podstawie art. 2 Konwencji jest obowiązkiem dotyczącym środków, a nie rezultatu. W okolicznościach, w których właściwe władze dowiedziały się o rzeczywistym i bezpośrednim zagrożeniu życia pociągającym za sobą obowiązek działania, i zareagowały na zidentyfikowane zagrożenie, podejmując w ramach swoich kompetencji odpowiednie środki w celu zapobieżenia urzeczywistnieniu się tego zagrożenia, okoliczność, że środki te mogą jednak nie przynieść pożądanego rezultatu, nie może sama w sobie uzasadniać stwierdzenia naruszenia obowiązku prewencyjnego działania państwa wynikającego z art. 2 Konwencji. Badanie, czy państwo dopełniło obowiązku wynikającego z art. 2 musi obejmować analizę zarówno odpowiedniości oceny ryzyka przeprowadzonej przez władze krajowe, jak i – w przypadku gdy odpowiednie ryzyko powodujące obowiązek działania zostało lub powinno zostać zidentyfikowane – odpowiedniości podjętych środków zapobiegawczych.

3. W kontekście art. 2 Konwencji, wymagana jest natychmiastowa reakcja władz na zarzuty dotyczące przemocy domowej. W celu ustalenia, czy istnieje rzeczywiste i bezpośrednie zagrożenie dla życia ofiary przemocy domowej władze są zobowiązane do przeprowadzenia oceny zagrożenia dla życia, która jest autonomiczna, proaktywna i kompleksowa. Terminy „autonomiczna” i „proaktywna” odnoszą się do wymogu, aby władze nie polegały wyłącznie na postrzeganiu ryzyka przez ofiarę, ale uzupełniły je o własną ocenę. „Kompleksowość” w kontekście oceny ryzyka jest elementem, który powinien charakteryzować każde oficjalne dochodzenie. Trybunał uważa, że chociaż osąd dobrze wyszkolonych funkcjonariuszy organów ścigania ma zasadnicze znaczenie w każdej sprawie, to wykorzystanie standardowych list kontrolnych, które wskazują konkretne czynniki ryzyka i zostały opracowane na podstawie rzetelnych badań kryminologicznych oraz najlepszych praktyk w sprawach dotyczących przemocy domowej, może wpłynąć na kompleksowość oceny ryzyka dokonywanej przez władze.

4. Zastosowanie art. 2 Konwencji wymaga, aby wszelkie środki w zakresie, w jakim mają wpływ na domniemanego sprawcę, były – z jednej strony, dobrane z myślą o zapewnieniu odpowiedniej i skutecznej reakcji na zidentyfikowane zagrożenie życia, a z drugiej strony – pozostawały w zgodzie z innymi zobowiązaniami państw wynikającymi z Konwencji. W kontekście środków ochronnych i zapobiegawczych w ogólności, nie do uniknięcia jest ingerencja władz w życie prywatne i rodzinne domniemanego sprawcy, w szczególności w celu ochrony życia i innych praw ofiar przemocy domowej oraz w celu zapobieżenia czynom zabronionym przeciwko życiu lub zdrowiu ofiar. Charakter i stopień ocenionego zagrożenia będzie zawsze istotnym czynnikiem w odniesieniu do proporcjonalności wszelkich środków ochronnych i zapobiegawczych, które należy podjąć, czy to w kontekście art. 8 Konwencji, czy też, w zależności od przypadku, ograniczeń wolności objętych art. 2 protokołu nr 4, który przewiduje prawo do swobodnego poruszania się.

5. Trybunał uważa, że aby pozbawienie wolności było dopuszczalne na podstawie art. 5 Konwencji, musi ono być zarówno zgodne z prawem wewnętrznym państwa, jak i zgodne z wymienionymi enumeratywnie przesłankami pozbawienia wolności w ust. 1 tego artykułu. Nawet w tym kontekście, pozytywny obowiązek ochrony życia wynikający z art. 2 Konwencji może pociągać za sobą pewne wymagania odnoszące się do krajowych ram prawnych w zakresie umożliwienia podjęcia niezbędnych środków, gdy wymagają tego szczególne okoliczności. Równocześnie jednak każdy środek pociągający za sobą pozbawienie wolności będzie musiał spełniać wymogi odpowiedniego prawa krajowego, jak również szczególne warunki określone w art. 5 i odnoszącym się do niego orzecznictwie.

6. Trybunał uznaje, że tymczasowe aresztowanie może funkcjonować jako środek zapobiegawczy tylko w zakresie, w jakim jest uzasadnione na podstawie uzasadnionego podejrzenia dotyczącego już popełnionego przestępstwa, w związku z którym toczy się postępowanie karne. Zapobieganie dalszym przestępstwom może być dodatkowym skutkiem takiego aresztowania, a ryzyko ponownego popełnienia przestępstwa może być brane pod uwagę jako element przy ocenie powodów zastosowania lub przedłużenia tymczasowego aresztowania, zawsze pod warunkiem, że nadal istnieje uzasadnione podejrzenie dotyczące już popełnionego przestępstwa. Trybunał przypomina zatem, że jakkolwiek istnienie uzasadnionego podejrzenia jest warunkiem sine qua non ważności każdego tymczasowego aresztowania, to wymóg istnienia innych „istotnych i wystarczających” powodów oprócz istnienia uzasadnionego podejrzenia ma zastosowanie już w chwili wydania pierwszej decyzji nakazującej tymczasowe aresztowanie, czyli „niezwłocznie” po zatrzymaniu. Trybunał ponadto przypomina, że jego orzecznictwo określiło pewne podstawowe dopuszczalne kategorie takich przesłanek, które obejmują ryzyko popełnienia przez zatrzymanego dalszych przestępstw, gdyby doszło do jego zwolnienia. W tej kwestii Trybunał orzekł, że niebezpieczeństwo popełnienia kolejnych przestępstw musi być rzeczywiste, a środek odpowiedni w świetle okoliczności sprawy, w szczególności biorąc pod uwagę przeszłość oraz osobowość danej osoby.

7. W odniesieniu do przesłanek podjęcia decyzji o zastosowaniu tymczasowego aresztowania na podstawie art. 5 ust. 1 lit. c) Konwencji, Trybunał zauważa, że chociaż tymczasowe aresztowanie nigdy nie może być stosowane jako środek czysto prewencyjny, to fakty oraz wyniki każdej oceny ryzyka przeprowadzonej z myślą o ewentualnej potrzebie zastosowania prewencyjnych środków operacyjnych mogą być brane pod uwagę w kontekście oceny ryzyka popełnienia kolejnych przestępstw.

Obowiązek zawiadomienia o podejrzeniu przestępstwa z użyciem przemocy w rodzinie

Art. 12 ustawy o przeciwdziałaniu przemocy w rodzinie

1. Osoby, które w związku z wykonywaniem swoich obowiązków służbowych lub zawodowych powzięły podejrzenie o popełnieniu ściganego z urzędu przestępstwa z użyciem przemocy w rodzinie, niezwłocznie zawiadamiają o tym Policję lub prokuratora.
2. Osoby będące świadkami przemocy w rodzinie powinny zawiadomić o tym Policję, prokuratora lub inny podmiot działający na rzecz przeciwdziałania przemocy w rodzinie.

Monika Orłowska 
radca prawny

Zdjęcie: RDNE Stock project

***

Wniosek o ściganie w sprawie karnej

Taka sytuacja:

Policja wie, że zdarzyło się konkretne przestępstwo.

Znają sprawcę tego przestępstwa. Znają okoliczności sprawy. Wiedzą — kto, komu, co, a nawet — dlaczego.

Wszystko wiedzą, a ciągle nie ma wyroku. Nawet nie wysłali aktu oskarżenia. A może wręcz umorzyli postępowanie? [Czytaj dalej…]

Otagowane jako: prawa pokrzywdzonego, przemoc domowa, przemoc w rodzinie, środki ochrony przed stosującym przemoc współmałżonkiem, znęcanie się, znęcanie się nad osobą najbliższą