13
lip

Sprzeciw od wyroku nakazowego w postępowaniu karnym

Sporo osób poszukuje wzoru na sprzeciw od wyroku nakazowego w postępowaniu karnym. Często też zwracacie się Państwo do mnie prosząc, by napisać im taki sprzeciw.

Zob. też: Wyrok. Nakaz. Co to znaczy

Zdradzę Państwu tajemnicę: nie ma takiego wzoru. A właściwe – jest. Taki wzór minimum na sprzeciw od wyroku nakazowego w postępowaniu karnym zawiera dokładnie 5 zdań: 1. adres i nazwę sądu 2. numer sygnatury sprawy 3. nazwanie siebie imieniem i nazwiskiem i wskazaniem nazwy swojej strony postępowania- np. oskarżony w sprawie; 4. w dowolnych słowach napisać, że „nie zgadzam się z tym wyrokiem nakazowym z dnia.. i chcę jego zmiany” 5. podpisać się.

Właściwie nawet daty napisania i podpisania pisma nie trzeba, bo sąd i tak sprawdzi dwie bezwzględnie istotne daty, które decydują o tym, czy sprzeciw zostanie przyjęty. 1. Datę doręczenia wyroku nakazowego 2. Datę wysłania sprzeciwu – jeśli sprzeciw został wysłany pocztą, bądź datę wpływu na pieczątce z biura podawczego – jeśli sprzeciw zaniesiono do sądu bezpośrednio, bez wysyłania pocztą.

Zatem – do tego, żeby napisać pismo, które zostanie uznane przez sąd karny jako sprzeciw – nie potrzebujecie pomocy mojej, czy innego prawnika.

Natomiast pomoc prawnika bywa bardzo potrzebna, żeby podjąć właściwą decyzję. Żeby zdecydować o tym, czy wysłać sprzeciw, czy zaakceptować wyrok nakazowy. A jeśli sprzeciw wyślecie – żeby pomógł Wam w postępowaniu przed sądem.

Więcej na ten temat pisałam tu: Wyrok nakazowy i co dalej.

{ 3 komentarze }

13
lip

Jak znaleźć dobrego prawnika?

Taki, który wygra naszą sprawę; rozpozna i ostrzeże przed zagrożeniami, świetny fachowiec, który rozumie co chcielibyśmy powiedzieć, nawet wtedy, gdy nie potrafimy tego ująć w słowa i którego wyjaśnienia sprawy i problematyki są dla nas zrozumiałe; z którym jest kontakt, kiedy potrzeba.. Prawnik idealny?
Rozczaruję, gdy powiem, że ideały nie pracują w kancelariach? Istnieją tylko w sferze wyobrażeń, czegoś, do czego chcemy dążyć, osiągnąć.

Warto jednak pamiętać o zabezpieczeniach, jakie pewne osoby mogą nam zagwarantować, a inne nie..

Wiedza i bezpieczeństwo

Zazwyczaj występuje w połączeniu z odpowiedzialnością. Bo skoro czujemy się odpowiedzialni za treść pisma, które podpisujemy własnym nazwiskiem, jeśli czujemy się odpowiedzialni za skutki decyzji, podjętych na podstawie naszych porad, to będziemy czynić wszystko, aby nasze działania, nasze porady, opierały się na jak najlepszej i aktualnej wiedzy.
Ale jak sprawdzić, czy dany prawnik jest właśnie taki mądry, wyuczony i odpowiedzialny?
Z zasady, takie zapewnienie ma dawać wpis na listę radców prawnych i na listę adwokatów.
System, szkoleń i egzaminów, przez które przechodzi osoba, zanim uzyska zgodę na posługiwanie się tytułem zawodowym radcy prawnego lub adwokata został właśnie po to wymyślony, aby na listę radców prawnych lub adwokatów wpisywane były tylko osoby spełniające ten warunek – wiedzy i odpowiedzialności.
Oczywiście zdarza się, ze system szkoleń i weryfikacji na aplikacji, jak każdy system – szwankuje. Bywa też i tak, ze osoba, która nie wykonuje zawodu radcy prawnego, czy adwokata, jest świetnym fachowcem w danej dziedzinie prawa i może rzeczywiście pomóc. Przekonać się jednak o tym można często dopiero w trakcie lub po fakcie..

I co dalej, jeśli coś źle poszło, a wybrany prawnik to nie był ten idealny? Co ja mówię – ten – dobry.?

Otóż jest różnica w zabezpieczeniu naszego interesu w zależności od tego, czy korzystaliśmy z pomocy adwokata lub radcy prawnego, czy też zapłaciliśmy osobie, która radcą lub adwokatem nie jest.

Po pierwsze – adwokatów i radców prawnych obowiązują nie tylko przepisy ustaw, czy rozporządzeń. Podlegają oni także precyzyjnym kodeksom etycznym i przepisom ustanawianym przez samorząd – odpowiednio – adwokacki lub radcowski. Podlegają także odpowiedzialności dyscyplinarnej i na niewłaściwie postępującego adwokata czy radcę prawnego można złożyć skargę do odpowiedniego samorządu. Zapewniam, że nikt z nas – radców/adwokatów nie spieszy się, by stać się bohaterem postępowania dyscyplinarnego.
Dodatkowo, każdy z wykonujących zawód adwokata/radcy prawnego jest ‘ubezpieczony na wysoką kwotę od odpowiedzialności cywilnej, co – w przypadku nieszczęścia zaistnienia szkody – ułatwia osobie poszkodowanej uzyskania należytego odszkodowania.
Zgłaszając się do osoby nie będącej radcą prawnym lub adwokatem zazwyczaj nie mamy tych dodatkowych zabezpieczeń.

Oczywiście zawsze możemy dochodzić swoich roszczeń przed sądem.

A już w następnym odcinku..
Porozmawiamy o pieniądzach, zachowaniu tajemnicy i poszukiwaniu tego właściwego.. :)

{ 26 komentarze }

12
lip

Adwokat, czy radca prawny?

radca prawny Monika OrłowskaRadca prawny, czy adwokat? To pytanie pojawiło się na „moim” twitterze, przy okazji świętowania Dnia Radcy Prawnego. Pytanie zadał młody adept naszego zawodu (którego pozdrawiam bardzo serdecznie i życzę powodzenia:)). Kim „lepiej” zostać  radcą, czy adwokatem? Jakie są różnice?

W 140 znakach, jakie oferuje TT , trudno sprawę szerzej omówić. Ponadto Pytający z pewnością zna przepisy regulujące nasze oba zawody. Chodzi o praktykę. Jak to wygląda na co dzień?

Ja jestem w o tyle szczególnej sytuacji, że jestem i adwokatem i radcą prawnym. Jestem wpisana na obie listy. Listę radców prawnych, prowadzoną przy Okręgowej Izbie Radców Prawnych w Kielcach i listę adwokatów, prowadzoną przez Izbę Adwokacką w Rzeszowie. Mam też obie togi:). I tę z zielonym żabotem (adwokacka) i tę z niebieskim żabotem (radcowska).

Czemu tak? Mówiąc szczerze – rozpoczynając działalność gospodarczą sama jeszcze nie wiedziałam która z form wykonywania zawodu będzie dla mnie odpowiednia. Miałam za sobą kilka lat pełnienia obowiązków prokuratora. Bardzo lubiłam siedzieć w aktach sprawy, do tej pory świetnie się czułam na sali sądowej, ale to wszystko dotyczyło jednak innej specyfiki pracy.

Prywatnie nie znałam ani żadnego radcy prawnego, ani adwokata. Znałam adwokatów z sali sądowej, gdy zwróciłam się do nich o listy polecające (pozytywna opinia jest jednym z wymogów) odpowiedzieli bardzo chętnie. Jednak o kulisach wykonywania zawodu jakoś nie miałam wtedy odwagi z nimi rozmawiać. Dlatego postanowiłam starać się o wpis na obie listy zawodowe i potem podjąć decyzję. Upraszczając. Praktyka jest taka, że ten, kto już jest wpisany na listę adwokatów, bądź radców prawnych, ze stosunkowo dużą łatwością może uzyskać wpis na listę „konkurencyjnego” samorządu. Wymogi ustawowe, które uprawniają do starania się o wpis na listę radców i na listę adwokatów są takie same,  a oba samorządy mają do siebie zaufanie i uznają, że skoro ktoś został pozytywnie zweryfikowany przez jedną grupę zawodową, to oznacza, że spełnia wysokie wymogi stawiane i radcom prawnym i adwokatom.

Tyle o wpisie i formalnościach. A wykonywanie zawodu? Zasada jet taka, że wykonywać można wyłącznie jeden z wymienionych zawodów na raz. I tytułować się można tylko jednym z tytułów zawodowych. To znaczy np. że na pieczątce, czy w stopce firmowego maila można mieć przy nazwisku tylko jeden tytuł. Albo radca prawny, albo adwokat. Każda z izb prowadzi też osobą listę dla osób wykonujących zawód i dla osób nie wykonujących zawodu. Decyzję o tym, na której z list chcemy się znaleźć, podejmujemy my i informujemy o tym samorząd.

Ja na przykład jestem radcą prawnym i adwokatem nie wykonującym zawodu. Taki był mój wybór.

Trochę żartuję, ale powoli zbliżamy się do sytuacji, że różnica w kolorze żabotu będzie tą jedyną, lub zasadniczą;). Na naszych zawodowych forach omawiane są wysokości składek, dyskutowane są ewentualne różnice w tym, jaki jest wkład samorządu zawodowego w ochronę jego członków.

Zakres uprawnień, obowiązków ,kompetencji radcy prawnego i adwokata jest teraz niemal identyczny. No, może radcom prawnym „wolno więcej”, ponieważ radca prawny ma dowolność przy wyborze formy zatrudnienia. adwokaci mają zakaz podejmowania zatrudnienia na podstawie umowy o pracę. Umowa zlecenie nie przeszkadza.

Jeśli chodzi o reprezentację i ochronę interesów klienta przed sądami i innymi instytucjami, to są takie same i dla radców prawnych i adwokatów.

Reprezentujemy w sprawach karnych, cywilnych, administracyjnych, gospodarczych – w każdej sprawie z którą zgłosi się do nas klient. Kiedyś radca prawny nie mógł być obrońcą w sprawach karnych, ale teraz i ta różnica znikła.

Zawód radcy prawnego istnieje 35 lat. Ja wpisana jestem na listę radców prawnych już 7 lat. Na listę adwokatów zostałam wpisana w 2011. Od czasu do czasu, z różnych stron pojawiają się głosy o próbach, bądź o sensowności ujednolicenia sytuacji i powrotu do jednego zawodu. Czy jednak do tego dojdzie, a jeśli tak, to kiedy i na jakich zasadach, tego nie wiadomo. Jak na razie i adwokaci i radcowie prawni funkcjonują odrębnie, a głosiciele wolnego rynku mogą podkreślać, że taka konkurencja służy dobru klienta.

 

{ 3 komentarze }

8
kw.

Apelacja. Od czego zacząć?

Dostaliście Państwo orzeczenie sądu, z którym się nie zgadzacie. Dostaliście pouczenie, że możecie złożyć apelację w terminie 14 dni.

Co robić??

Pierwsza rzecz, to zwróćcie się do sądu o sporządzenie i doręczenie uzasadnienia wyroku. Na ten wniosek macie 7 dni od publikacji, to znaczy od ogłoszenia wyroku. Możecie to zrobić od razu, zgłaszając wniosek ustnie do protokołu Możecie też ten wniosek napisać i albo zanieść do sądu i złożyć w biurze podawczym (koniecznie weźcie ze sobą kopię pisma, na którym ma zostać potwierdzona data wpływu pisma do sądu), albo wysłać pocztą – koniecznie listem poleconym.

Druga rzecz, to uzyskanie kserokopii (wykonuje je pracownik sądu, kosztują 1 zł za stronę, dla wielu osób są wygodniejsze do czytania) lub fotokopii akt sprawy (można je wykonać samodzielnie, nie płaci się za to w sądzie, ale trzeba je zrobić należycie – tak, aby można je było czytać w komputerze bez konieczności dodatkowego opracowywania).

O tym, jak sporządzić fotokopie pisałam tu i bardzo zachęcam do stosowania tych zasad.

7 zasad – jak przygotować fotokopie akt sprawy  

Uwaga, jeżeli złożycie wniosek o uzasadnienie i dopiero jakiś czas potem zwrócicie się o wgląd do akt sprawy i sporządzenie kserokopii/fotokopii akt, to może się okazać, że akta są w dyspozycji sędziego piszącego uzasadnienie i trzeba będzie czekać n możliwość uzyskania dostępu do nich. Dlatego zawsze zachęcam, by kopie akt sprawy gromadzić na bieżąco w toku procesu. Zwłaszcza, że protokół z rozprawy dobrze jest móc przeczytać i np zweryfikować ewentualne omyłki, czy inne nieprawidłowości.

Czy można zmienić treść protokołu? Jaki mamy wpływ na akta sprawy

Oczywiście sąd zapewne pouczył, że apelację może napisać tylko radca prawny lub adwokat. On także może złożyć wniosek o uzasadnienie wyroku. Pamiętajcie jednak, aby przyjść jak najszybciej po ogłoszeniu orzeczenia.

Szanowni, drodzy Państwo! Zdarza się, że przychodzicie do nas na kilka dni przed upływem 14-dniowego terminu. To mocno utrudnia pomoc prawną.

Czasem zdarza się i tak, że przychodzicie do kancelarii i oczekujecie, że na poczekaniu ocenimy, czy „sprawa jest do wygrania”, czy jest sens składać apelację. Oczywiście bywają różne powody pisania apelacji i odwoływania się do wyższej instancji..

Sprawy bywają różne. Nie powiem, że nie ma sytuacji, że po przeczytaniu treści sentencji wyroku i/lub uzasadnienia można już stwierdzić, że są lub nie ma podstaw do pisania środka odwoławczego, w tym wypadku apelacji. Oczywiście, że są. Czasem jednak potrzeba „wgryźć się” w sprawę, wnikliwie przeczytać całe akta sprawy, prześledzić orzecznictwo, myśleć nad sprawą dłuższy czas. Dopiero wtedy zacząć formułować zarzuty.

Proszę także pamiętać, że Sąd jest niezawisły i nie możemy gwarantować tego, czy podzieli nasze stanowisko. Nawet wtedy, gdy jesteśmy mocno przekonani do powołanych w apelacji argumentów.

I końcowo jeszcze raz pozwolę sobie przypomnieć o terminach. Zgłaszajcie się ze swoją sprawą jak najwcześniej. Tak, aby można było poświęcić jej jak najwięcej czasu.

Pozdrawiam serdecznie i  życzę powodzenia na sali sądowej:).

{ 0 komentarze }

14
lut

Oskarżyciel posiłkowy

akta-sprawy-4-wp_sad_akta_600

Dziś będzie bardzo krótko. Hasło – OSKARŻYCIEL POSIŁKOWY.

Jeżeli jesteś Pokrzywdzonym i jako pokrzywdzony otrzymujesz pouczenie, że możesz zgłosić się do sprawy jako oskarżyciel posiłkowy, to co to oznacza?

 

Pamiętacie Państwo prawa i obowiązki pokrzywdzonego w postępowaniu przygotowawczym, to znaczy wtedy, gdy sprawę prowadzi policja albo prokuratura? Pisałam o nich m.in. tu.

W skrócie – możemy składać wnioski dowodowe, uczestniczyć w przesłuchaniach, zadawać pytania.. tak, tak:), pisać zażalenia.. – jesteśmy STRONĄ.

Otóż, jeśli sprawa zakończy się tym, że policja/prokuratura napisze akt oskarżenia, a Państwo – pouczeni o tym, że możecie zostać oskarżycielem posiłkowym – nie zgłosicie do sądu, że chcecie tym oskarżycielem posiłkowym zostać, to przestajecie być stroną.

W sądzie, jako pokrzywdzony, wystąpicie jako świadek i usiądziecie na miejscu publiczności.

Nie będziecie mogli zadawać pytań oskarżonemu, nie będziecie mogli wnioskować o przeprowadzenie dowodów, które uznacie za konieczne,a prokurator nie wiadomo czemu ich nie zgłasza, nie będziecie mogli wnioskować o określoną  – Państwa zdaniem – np. jedynie słuszną karę (wyjątkiem jest wniosek o orzeczenie obowiązku naprawienia szkody lub zadośćuczynienie), no i przede wszystkim – nie będziecie się mogli odwołać od orzeczenia sądu. Oczywiście i tu są pewne wyjątki, np wyrok warunkowo umarzający postępowanie, ale co do zasady, jeśli się mamy zastanawiać, czy działać jako oskarżyciel posiłkowy, czy też nie – moim zdaniem – DZIAŁAĆ.

 

{ 7 komentarze }

21
sty

„Nieodpłatna pomoc prawna” – czy ktoś odpowiada za przekaz informacji?

W przekazie publicznym od dłuższego czasu nagłaśniana jest rzekoma konieczność rozszerzenia grupy osób uprawnionych do pomocy prawnej finansowanej z budżetu Państwa.

Jako przyczynę wskazuje się, że „zbyt mało” osób korzysta z punktów porad prawnych, „zbyt mało” osób tam przychodzi…

Przyznam, że mam wątpliwości, czy jest sens publikować ten mój wpis. Czy jest sens, to znaczy – czy może mieć on jakikolwiek wpływ na postawy i rozpowszechniane opinie?

Czy rzeczywiście podmioty głoszące potrzebę rozszerzenia grupy osób uprawnionych nie widzą, że przyczyna „niskiego” zainteresowania nieodpłatną* pomocą prawną, jest powszechny brak wiedzy o punktach udzielania tej pomocy?
Proszę uprzejmie przejrzeć choćby strony internetowe poszczególnych starostw powiatowych i policzyć jaki procent z nich publikuje aktualne i łatwo dostępne  (albo jakiekolwiek) informacje o punktach, tj. miejscach, gdzie taka pomoc jest udzielana.

Gdy w rozmowie telefonicznej zauważę, że dana osoba może skorzystać z nieodpłatnej pomocy prawnej – informuję ją o tym. W odpowiedzi słyszę ciszę, a następnie pytanie, które można sprowadzić do słów: „a gdzie to jest?„.

Ludzie zwyczajnie nie wiedzą. O punktach w moim powiecie – sandomierskim – wiem, bo jeszcze w ubiegłym roku informowała mnie o tym moja Izba Radców Pranych, a dodatkowo sprawdzałam na stronie mojej Izby Adwokackiej. Ale dzwonią osoby z różnych miejsc i różnych powiatów.. Kilka razy coś mnie tknęło i szukałam informacji o tych punktach na terenie różnych powiatów i powiem Wam – kiepska jest ta informacja na oficjalnych stronach internetowych odpowiednich urzędów. Dla precyzji muszę dodać, że gdy dzwoniłam np. na centralę, to panie telefonistki informowały o miejscu udzielania porad, ale tylko wtedy, jeżeli punkt znajdował się w tym danym urzędzie. O innych miejscach, innych gminach – po prostu nie wiedziały. Ale też – nie miały przecież takiego obowiązku.

Kto zatem poczuwa się do tego obowiązku?

Pamiętam, jak poruszyła mnie zapowiedź że na promocje i edukację o nieodpłatnej pomocy prawnej ma zostać przeznaczona identyczna kwota, jak na samą usługę udzielania pomocy prawnej. Czy tak est nadal? Rzecz do sprawdzenia. Przyznam, że nie śledzę tego. Jaki jest jednak powód braku upubliczniania na oficjalnych internetowych stronach starostw powiatowych wykazu miejsc i godzin funkcjonowania tych punktów? Braku przypominania jaki jest zakres tej  pomocy i kto może z niej skorzystać?

Dlaczego te same media, które nawołują do rozszerzenia grupy osób uprawnionych, nie wysilą się na przygotowanie wykazu i rozpowszechnienie wiedzy o działających punktach?

*
tzw. „nieodpłatna” pomoc prawna, to znaczy pomoc prawna, udzielona w zakresie i na zasadach, określonych w ustawie o nieodpłatnej pomocy prawnej oraz edukacji prawnej, (Dz.U. z 2015 r. poz. 1255, ze zm.). Przez wielu nazywana jest bezpłatną pomocą prawną, a moim zdaniem takie nazewnictwo nie jest właściwe, ale cóż – juz dosyć mocno się upowszechniło..

 

Uwaga, uwaga: Dodatek specjalny

1. komu przysługuje nieodpłatna pomoc prawna:

1) wszystkim – bez względu na ich zarobki i stan majątkowy – którzy:
– nie ukończyli 26 lat,
– ukończyli 65 lat
– są w ciąży
– mają Kartę Dużej Rodziny
– są kombatantami,
– są ofiarami represji wojennych i okresu powojennego,
– są weteranami,
– są weteranami poszkodowanymi,
– w wyniku wystąpienia klęski żywiołowej, katastrofy naturalnej lub awarii technicznej znalazły się w sytuacji zagrożenia lub poniosły straty.

2) a także osobom, którym w ciągu ostatnich 12 miesięcy zostało przyznane świadczenie z pomocy społecznej (i w ciągu ostatnich 12 miesięcy nie odebrano go..).

2. jaki jest zakres usług, udzielanych w ramach systemu nieodpłatnej pomocy prawnej?Nieodpłatna pomoc prawna obejmuje:

1) poinformowanie o obowiązującym stanie prawnym, o przysługujących uprawnieniach lub o spoczywających na w/w uprawnionym obowiązkach

2) wskazanie osobie uprawnionej sposobu rozwiązania jej problemu prawnego,

3) udzielenie pomocy w sporządzeniu projektu pisma, z wyłączeniem pism procesowych w toczącym się postępowaniu przygotowawczym lub sądowym i pism w toczącym się postępowaniu sądowoadministracyjnym,

4) sporządzenie projektu pisma o zwolnienie od kosztów sądowych lub ustanowienie pełnomocnika z urzędu w postępowaniu sądowym lub ustanowienie adwokata, radcy prawnego, doradcy podatkowego lub rzecznika patentowego w postępowaniu sądowoadministracyjnym.
:

{ 2 komentarze }

21
gru

Konkubinat a podatek od spadków i darowizn

Jakiś czas temu pisałam o wyborach, jakie podejmujemy w naszym życiu.

Chodzi o wpis: Dziś będzie o miłości.

Pisałam tam o różnych aspektach związku, pomiędzy kobietą a mężczyzną i tego, co może mieć wpływ na decyzję o ukoronowaniu go aktem małżeństwa.

Pomimo tego, że zdarza mi się udzielać pomocy prawnej w sytuacjach, gdy wspólnota zaczyna się sypać, gdy pojawiają się sprawy o rozwód, czy alimenty, to jestem zwolenniczką zawierania małżeństw. Nadanie związkowi ram prawnych pozwala bowiem chronić tę osobę, którą kochamy.

Jako przyczynek do rozważań „żenić się, czy się nie żenić” przytaczam niedawny wyrok Naczelnego Sąd Administracyjnego.

Rzecz dotyczyła sprawy podwójnie smutnej i nieprzyjemnej, bo – śmierci i podatków.

Konkubina, na mocy testamentu otrzymała całość spadku po zmarłym konkubencie.

Na etapie rozliczeń z Urzędem Skarbowym nasza bohaterka uznała, że powinna podlegać najniższemu podatkowi od spadków i darowizn, właściwemu dla tzw. I grupy podatkowej. Do której należą członkowie najbliższej rodziny, w tym – małżonkowie. Urząd Skarbowy stanął na stanowisku, że należy ją jednak zakwalifikować do III grupy podatkowej, co oznacza znacznie wyższą kwotę podatku należnego.

Spór dotarł aż do Naczelnego Sądu Administracyjnego i zakończył się oddaleniem skargi kasacyjnej.

Zdaniem Sądu Administracyjnego konkubinat nie wpływa na grupę podatkową podatku od spadków i darowizn.

Tak: Wyrok NSA z 28 października 2016 r., sygnatura akt: II FSK 2835/14

Całość wyroku dostępna jest pod tym linkiem.

{ 2 komentarze }

20
gru

Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady 2012/29/UE z dnia 25 października 2012 r. ustanawiająca normy minimalne w zakresie praw, wsparcia i ochrony ofiar przestępstw oraz zastępująca decyzję ramową Rady 2001/220/WSiSW

Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady 2012/29/UE z dnia 25 października 2012 r. ustanawiająca normy minimalne w zakresie praw, wsparcia i ochrony ofiar przestępstw oraz zastępująca decyzję ramową Rady 2001/220/WSiSW

 

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 315/57

DYREKTYWA PARLAMENTU EUROPEJSKIEGO I RADY 2012/29/UE

z dnia 25 października 2012 r.

ustanawiająca normy minimalne w zakresie praw, wsparcia i ochrony ofiar przestępstw oraz zastępująca decyzję ramową Rady 2001/220/WSiSW

PARLAMENT EUROPEJSKI I RADA UNII EUROPEJSKIEJ,
uwzględniając Traktat o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, w szczególności jego art. 82 ust. 2,
uwzględniając wniosek Komisji Europejskiej,
po przekazaniu projektu aktu ustawodawczego parlamentom narodowym,
uwzględniając opinię Europejskiego Komitetu Ekonomiczno-Społecznego (1),
uwzględniając opinię Komitetu Regionów (2),
stanowiąc zgodnie ze zwykłą procedurą ustawodawczą (3),
a także mając na uwadze, co następuje:
(1)
Unia postawiła sobie za cel utrzymanie i rozwijanie przestrzeni wolności, bezpieczeństwa i sprawiedliwości, której fundamentem jest wzajemne uznawanie orzeczeń sądowych w sprawach cywilnych i karnych.
(2)
Unia jest zdecydowana chronić ofiary przestępstw i ustanowić normy minimalne w tej dziedzinie, a Rada przyjęła decyzję ramową 2001/220/WSiSW z dnia 15 marca 2001 r. o pozycji ofiar w postępowaniu karnym (4). W Programie sztokholmskim – Otwarta i bezpieczna Europa dla dobra i ochrony obywateli (5), przyjętym przez Radę Europejską na posiedzeniu w dniach 10 i 11 grudnia 2009 r., Komisja i państwa członkowskie zostały wezwane do zbadania, w jaki sposób udoskonalić przepisy i praktyczne środki wsparcia służące ochronie ofiar, zwracając szczególną uwagę na zapewnienie wszystkim ofiarom – w tym ofiarom terroryzmu – wsparcia i uznania ich statusu.
(3)
Art. 82 ust. 2 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (TFUE) przewiduje możliwość ustanowienia norm minimalnych, które miałyby zastosowanie w państwach członkowskich, w celu ułatwienia wzajemnego uznawania wyroków i orzeczeń sądowych, jak również usprawnienia współpracy policyjnej i wymiarów sprawiedliwości w sprawach karnych o wymiarze transgranicznym, w szczególności w odniesieniu do praw ofiar przestępstw.
(4)
W swojej rezolucji z dnia 10 czerwca 2011 r. w sprawie harmonogramu działań na rzecz zwiększania praw i ochrony ofiar, zwłaszcza w postępowaniu karnym (6) („harmonogram budapeszteński”), Rada stwierdziła, że na szczeblu Unii należy podjąć działania zmierzające do zwiększenia praw, wsparcia i ochrony ofiar przestępstw. W związku z tym, zgodnie ze wspomnianą rezolucją, celem niniejszej dyrektywy jest dokonanie przeglądu i uzupełnienie zasad określonych w decyzji ramowej 2001/220/WSiSW oraz podjęcie istotnych działań służących zwiększeniu poziomu ochrony ofiar w całej Unii, w szczególności w ramach postępowania karnego.
(5)
W rezolucji Parlamentu Europejskiego z dnia 26 listopada 2009 r. w sprawie eliminacji przemocy wobec kobiet (7) wezwano państwa członkowskie do udoskonalenia przepisów prawa krajowego i strategii politycznych w zakresie zwalczania wszelkich form przemocy wobec kobiet oraz do podjęcia działań ukierunkowanych na przyczyny przemocy wobec kobiet, przede wszystkim za pomocą środków prewencyjnych, a także wezwano Unię do zagwarantowania wszystkim ofiarom przemocy prawa do otrzymania pomocy i wsparcia.
(6)
W rezolucji z dnia 5 kwietnia 2011 r. w sprawie priorytetów oraz zarysu ram nowej polityki UE w dziedzinie walki z przemocą wobec kobiet (8) Parlament Europejski zaproponował strategię zwalczania przemocy wobec kobiet, przemocy domowej i okaleczania żeńskich narządów płciowych jako podstawę przyszłych prawnokarnych instrumentów ustawodawczych służących zwalczaniu przemocy na tle płciowym, obejmującą metody walki z przemocą wobec kobiet (strategia, zapobieganie, ochrona, ściganie, świadczenie usług i partnerstwo), która uzupełniona zostanie planem działania Unii. Międzynarodowe uregulowania prawne w tej dziedzinie obejmują Konwencję ONZ w sprawie likwidacji wszelkich form dyskryminacji kobiet (CEDAW) przyjętą 18 grudnia 1979 r., zalecenia i decyzje komitetu CEDAW oraz Konwencję Rady Europy w sprawie zapobiegania i zwalczania przemocy wobec kobiet i przemocy domowej przyjętą w dniu 7 kwietnia 2011 r.
(7)
W dyrektywie Parlamentu Europejskiego i Rady 2011/99/UE z dnia 13 grudnia 2011 r. w sprawie europejskiego nakazu ochrony (9) określono mechanizm wzajemnego uznawania środków ochrony w sprawach karnych wśród państw członkowskich. Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady 2011/36/UE z dnia 5 kwietnia 2011 r. w sprawie zapobiegania handlowi ludźmi i zwalczania tego procederu oraz ochrony ofiar (10) i dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady 2011/93/UE z dnia 13 grudnia 2011 r. w sprawie zwalczania niegodziwego traktowania w celach seksualnych i wykorzystywania seksualnego dzieci oraz pornografii dziecięcej (11) i odnoszą się między innymi do określonych potrzeb poszczególnych kategorii ofiar handlu ludźmi, niegodziwego traktowania dzieci w celach seksualnych, wykorzystywania seksualnego i pornografii dziecięcej.
(8)
W decyzji ramowej Rady 2002/475/WSiSW z dnia 13 czerwca 2002 r. w sprawie zwalczania terroryzmu (12), uznano, że terroryzm stanowi jedno z najpoważniejszych naruszeń zasad, na których opiera się Unia, w tym zasad demokracji oraz potwierdzono że stanowi on, między innymi, zagrożenie dla swobodnego korzystania z praw człowieka.
(9)
Przestępczość godzi w społeczeństwo, a także narusza indywidualne prawa ofiar. W związku z tym ofiary przestępstw powinny być za takie uznawane oraz traktowane z szacunkiem, w sposób taktowny i profesjonalny, bez dyskryminacji w jakiejkolwiek formie, na przykład ze względu na rasę, kolor skóry, pochodzenie etniczne lub społeczne, cechy genetyczne, język, religię lub przekonania, poglądy polityczne lub wszelkie inne poglądy, przynależność do mniejszości narodowej, majątek, urodzenie, niepełnosprawność, wiek, płeć, ekspresję i tożsamość płciową, orientację seksualną, status pobytowy czy stan zdrowia. We wszelkich kontaktach z właściwym organem działającym w ramach postępowania karnego i wszelkimi służbami mającymi kontakt z ofiarami, takimi jak służby udzielające wsparcia ofiarom lub świadczące usługi w zakresie sprawiedliwości naprawczej, należy brać pod uwagę sytuację osobistą, najpilniejsze potrzeby, wiek, płeć, ewentualną niepełnosprawność oraz poziom dojrzałości ofiar przestępstw, przy pełnym poszanowaniu ich integralności fizycznej, psychicznej i moralnej. Ofiary przestępstw powinny być chronione przed wtórną i ponowną wiktymizacją, zastraszaniem oraz przed odwetem, powinny otrzymać odpowiednie wsparcie ułatwiające odzyskanie równowagi oraz uzyskać należyty dostęp do wymiaru sprawiedliwości.
(10)
Niniejsza dyrektywa nie dotyczy warunków pobytu ofiar przestępstw na terytorium państw członkowskich. Państwa członkowskie powinny podjąć niezbędne środki w celu zapewnienia, by stosowanie praw przewidzianych w niniejszej dyrektywie nie było uzależnione od prawa do pobytu ofiary na ich terytorium ani od jej obywatelstwa czy narodowości. Zgłoszenie przestępstwa oraz udział w postępowaniu karnym nie oddziaływują na prawo do pobytu ofiary.
(11)
Niniejsza dyrektywa ustanawia normy minimalne. Państwa członkowskie mogą rozszerzyć zakres praw określonych w niniejszej dyrektywie w celu zapewnienia wyższego poziomu ochrony.
(12)
Prawa określone w niniejszej dyrektywie pozostają bez uszczerbku dla praw sprawcy. Termin „sprawca” oznacza osobę skazaną za popełnienie przestępstwa. Jednakże na użytek niniejszej dyrektywy termin ten odnosi się także do osoby podejrzanej lub oskarżonej przed ewentualnym uznaniem winy lub skazaniem oraz pozostaje bez uszczerbku dla zasady domniemania niewinności.
(13)
Niniejsza dyrektywa ma zastosowanie w związku z przestępstwami popełnionymi w Unii oraz postępowaniami karnymi toczącymi się w Unii. Przyznaje ona prawa ofiarom przestępstw popełnionych poza terytorium Unii wyłącznie w związku z postępowaniem karnym toczącym się w Unii. Zawiadomienia o popełnieniu przestępstwa składane właściwym organom znajdującym się poza Unią, takim jak ambasady, nie skutkują powstaniem obowiązków określonych w niniejszej dyrektywie.
(14)
Stosując niniejszą dyrektywę, należy w pierwszym rzędzie dążyć do najlepszego zabezpieczenia interesu dziecka, zgodnie z Kartą praw podstawowych Unii Europejskiej i Konwencją ONZ o prawach dziecka przyjętą 20 listopada 1989 r. Dzieci będące ofiarami powinny być uznawane za osoby posiadające pełnię praw określonych w niniejszej dyrektywie i traktowane jako takie, i powinny być uprawnione do korzystania z tych praw w sposób uwzględniający ich zdolność do formułowania własnych poglądów.
(15)
Stosując niniejszą dyrektywę, państwa członkowskie powinny zapewnić, by ofiary będące osobami niepełnosprawnymi były w stanie korzystać w pełni z praw określonych w niniejszej dyrektywie na równi z innymi, w tym ułatwiając dostęp do pomieszczeń, w których prowadzone są postępowania karne, a także dostęp do informacji.
(16)
Ofiary terroryzmu ucierpiały w wyniku zamachów, które docelowo miały wyrządzić szkodę społeczeństwu. Z tego względu wymagają one szczególnej uwagi, wsparcia, i pomocy ze względu na szczególny charakter przestępstwa, które przeciwko nim popełniono. Ofiary terroryzmu mogą być obiektem szczególnego zainteresowania publicznego i często potrzebują społecznego uznania i godnego traktowania przez społeczeństwo. Państwa członkowskie powinny zatem zwracać szczególną uwagę na potrzeby ofiar terroryzmu i dążyć do ochrony ich godności i bezpieczeństwa.
(17)
Przemoc, która jest skierowana przeciwko osobie ze względu na jej płeć, tożsamość płciową lub ekspresję płciową lub której ofiarami stają się w przeważającej mierze osoby danej płci, rozumiana jest jako przemoc na tle płciowym. Może ona powodować krzywdę o charakterze fizycznym, seksualnym, emocjonalnym lub psychologicznym lub szkodę o charakterze ekonomicznym. Przemoc na tle płciowym jest rozumiana jako forma dyskryminacji oraz pogwałcenie podstawowych wolności ofiary i obejmuje przemoc w bliskich związkach, przemoc seksualną (w tym gwałt, napaść na tle seksualnym i molestowanie seksualne), handel ludźmi i niewolnictwo oraz różne formy krzywdzących praktyk, takie jak przymusowe małżeństwa, okaleczanie żeńskich narządów płciowych i tak zwane przestępstwa popełniane „w imię honoru”. Kobiety będące ofiarami przemocy na tle płciowym oraz ich dzieci często wymagają szczególnego wsparcia i szczególnej ochrony ze względu na występujące w przypadku takiej przemocy wysokie ryzyko wtórnej oraz ponownej wiktymizacji, zastraszania i odwetu.
(18)
W przypadku gdy do przemocy dochodzi w bliskich związkach, sprawcą przemocy jest osoba, która jest aktualnym lub byłym małżonkiem, partnerem lub innym członkiem rodziny ofiary, niezależnie od tego, czy dzieli lub dzielił z ofiarą gospodarstwo domowe. Taka przemoc może obejmować przemoc fizyczną, seksualną, psychologiczną lub ekonomiczną i może powodować uraz fizyczny lub psychiczny, cierpienie moralne bądź emocjonalne lub straty majątkowe. Przemoc w bliskich związkach jest poważnym i często ukrywanym problemem społecznym, który może skutkować systematycznymi urazami psychicznymi i fizycznymi o poważnych konsekwencjach, gdyż sprawcą jest osoba, której ofiara powinna móc ufać. Ofiary przemocy w bliskich związkach mogą zatem potrzebować szczególnych środków ochrony. Ofiarami tego rodzaju przemocy są w przeważającej mierze kobiety, a ich sytuacja może być tym poważniejsza, im bardziej są uzależnione od sprawcy z powodów ekonomicznych, społecznych lub przez wzgląd na prawo pobytu.
(19)
Osobę należy uznać za ofiarę niezależnie od tego, czy sprawca został zidentyfikowany, schwytany, oskarżony lub skazany, a także niezależnie od więzi rodzinnych łączących sprawcę z tą osobą. Członkowie rodziny ofiary mogą także być pokrzywdzeni wskutek przestępstwa. W szczególności członkowie rodziny osoby, której śmierć była bezpośrednim skutkiem przestępstwa, mogą doznać szkody w wyniku tego przestępstwa. W takich sytuacjach członkowie rodziny, będący pośrednio ofiarami, powinni zatem także korzystać z ochrony na mocy niniejszej dyrektywy. Państwa członkowskie powinny jednak mieć możliwość ustanowienia procedury ograniczającej liczbę członków rodziny, którzy mogą korzystać z praw określonych w niniejszej dyrektywie. Dziecko lub osoba sprawująca nad nim władzę rodzicielską, działająca w jego imieniu, powinni być uprawnieni do korzystania z praw określonych w niniejszej dyrektywie, chyba że nie służy to najlepszemu zabezpieczeniu interesu dziecka. Niniejsza dyrektywa pozostaje bez uszczerbku dla krajowych procedur administracyjnych wymaganych w celu stwierdzenia, że dana osoba jest ofiarą. [kliknij, aby kontynuować…]

{ 0 komentarze }

14
gru

7 zasad – jak przygotować fotokopie akt sprawy

akta-sprawy-4-wp_sad_akta_600

Siedzę nad skanami akt, podesłanymi przez Klienta i tak sobie przypomniałam moje siedzenie nad aktami w czasie asesury. Przyznam się – bardzo to lubiłam. Lubię analizowanie dokumentów i tropienie treści wypowiedzi, wnikanie w gąszcz historii i dopasowywaniem jej do odpowiednich przepisów.  Ze skanami, które opracowujemy siedząc przy komputerze, nasza praca – mimo, że cel jest ten sam – wygląda inaczej i niestety nie ma już podobnej satysfakcji i komfortu pracy z oryginałem.

Często jednak nie ma innej możliwości i względy celowościowe i potrzeba obniżenia kosztów (nie trzeba za nie płacić, jak za kserokopie czy odpisy) wymuszają pracę z fotokopiami akt sprawy.

O tym, jakie korzyści mamy z zapoznawania się aktami naszych spraw pisałam już wielokrotnie.

Zob. np.:
Akta sprawy, wgląd, odpisy, kserokopie i fotokopie
Masz wgląd w akta sprawy – warto korzystać ze swego uprawnienia
Czy można zmienić treść protokołu? Jaki mamy wpływ na akta sprawy

Dziś kilka zdań o tym, jak fotokopie akt przygotować. Z mojego doświadczenia wynika, że miewają z tym problem bardzo różne osoby. W szczególności wiek, czy rodzaj wykształcenia może nie przekładać się wcale na nasze umiejętności odpowiedniego sporządzenia fotokopii. Wydaje się to taka zwyczajna sprawa. Ot „cyknąć fotkę telefonem” i wysłać komuś, kto się tym zajmie.

Jednak żale różnych prawników na trudne, czy wręcz niemożliwe do opracowania skany przesyłanych dokumentów – czytałam je niedawno na blogu Palestra Polska – a także moje, różne z fotokopiami doświadczenia spowodowały, że uświadomiłam sobie pewną sprawę. A raczej pytanie:

Jak często instruujemy naszych Klientów, Praktykantów czy Aplikantów co do sposobu wykonania fotokopii?

Chyba jest potrzeba do przygotowania małej ściągawki. Oto ona:

1. O ile to możliwe, wykonujemy i przesyłamy fotokopie całości akt. Całość, tj. każdą stronę, od pierwszej do ostatniej karty, włącznie z zarządzeniami, postanowieniami, notatkami, zwrotkami, a także włącznie ze spisem treści, (warto zapisać datę, w której fotokopie zostały wykonane).

2. Jeżeli wykonujemy i przesyłamy jakiś konkretny dokument: np opinię, wyrok, protokół z rozprawy czy posiedzenia, postanowienie itp., to także przesyłamy je w całości, tj. od pierwszej aż do ostatniej strony, włącznie z uzasadnieniem, nagłówkiem, datą, podpisem – wszystko. Nie może być tak, że Państwo informują, że przesyłają protokół z rozprawy, a otrzymujemy jakieś wybrane strony, wycinek protokołu, np. bez pierwszej albo ostatniej strony rozprawy, bądź też – co również się zdarzało – dostajemy zbliżenie jakichś zeznań, wycinek strony, bez jej góry, czy dołu .

3. Zdjęcia mają obejmować całość karty – od dołu do góry, od jednego boku do drugiego, w szczególności nie należy ucinać numerów kart.

4. Zdjęcia powinny być wyraźne, warto starać się o dobre oświetlenie, czytelność, nie wysyłać obrazu ciemnego, rozmazanego, zasłoniętego palcem itp.

5. Przesyłane zdjęcia powinny być ustawione w pionie, gotowe do odczytania tekstu, nie „powywracane”, na boku czy do góry nogami.

6. Zdjęcia należy opisać, tj. odpowiednio nazwać. Jeżeli to możliwe – wg numerów kart w aktach, albo nazwą pisma sfotografowanego, nie przesyłać zdjęć oznaczonych typu IMG_20161130_205953, IMG_20161130_205959, IMG_20161130_205918, IMG_20161130_205927, IMG_20161130_205957.

7. Przed wysłaniem warto raz jeszcze sprawdzić, czy wszystkie skany są przekazane, czy nie brakuje jakiejś karty, czy protokołu.

 

Uwaga, w początkowym etapie postępowania przygotowawczego karty akt mogą jeszcze nie być ponumerowane, a czasami – już po numeracji – w wyjątkowych przypadkach te numery mogą ulec zmianie, np. z powodu dodania jakiejś dokumentacji, której nie było w czasie numeracji kart. Między innymi dlatego przy dłużej trwającym postępowaniu potrzebne jest kilkukrotne zapoznawanie się z aktami i to z całością akt, a nie tylko z ostatnią ich częścią.

Ot i wszystko. W sumie,choć – bywa – pracochłonne, to jednak całkiem proste, prawda? :). A zaoszczędza wiele pracy i stresu. Wygodniej się nam wszystkim pracuje i ten czas, który musimy przeznaczyć na robienie porządku w aktach sprawy, możemy w całości przeznaczyć na pracę nad sprawą i jak najkorzystniejszym rozwiązaniem dla Klienta. :).

 

{ 4 komentarze }

8
paź

Czy o kserokopie akt sprawy można poprosić listownie?

dariuszsankowski„Czy o wgląd do akt sprawy powinienem udać się osobiście na Komendę czy można zrobić to listownie ( list polecony z prośbą o ksero akt ). Pozdrawiam”

Takie pytanie dosyć często się pojawia, dlatego postanowiłam poświęcić mu osobny wpis.

Wniosek o udostępnienie do wglądu akt sprawy oczywiście można przesłać pocztą, na podobnej zasadzie, można uzgodnić udostępnienie akt podczas rozmowy telefonicznej. Ważniejsze jest jednak inne pytanie. To mianowicie – czy można też wnosić o to, by kopie akt zostały przesłane nam pocztą?

To fakt niewątpliwy, że w wielu przypadkach możliwość otrzymania kopii akt pocztą byłaby znacznym ułatwieniem. Przepisy jednak nie regulują tej kwestii.

W postępowaniu sądowym istnieje przynajmniej możliwość przesłania akt do sądu rejonowego, właściwego dla miejsca zamieszkania uprawnionej osoby wnioskującej w celu ułatwienia przejrzenia akt i sporządzenia z nich odpisów*. W postępowaniu przygotowawczym brak jest podobnej regulacji (wyjątkiem jest sytuacja pozbawienia wolności i przesyłanie akt do zakładu karnego).

Oznacza to, z jednej strony, że – teoretycznie możemy zwrócić się o przesłanie kopii akt pocztą i decyzja – częściowo – będzie zależeć od dobrej woli dysponenta akt sprawy.

Jest jednak także druga strona wspomnianego braku regulacji. Takie przesłanie kopii – czy to w formie kserokopii, czy też na nośniku elektronicznym) należałoby określić jako „doręczenie”. Przepisy regulują doręczenia określonych decyzji i innych dokumentów. Kopie udostępnionych akt sprawy nie są tam wymienione.

Co więcej – w przypadku udostępniania akt do wglądu i sporządzania oraz wydawania kopii poszczególnych stron akt sprawy– przepisy precyzują wysokość opłaty** za określoną stronę kopii/uwierzytelnionego odpisu i nośnik elektroniczny. Odwołują się przy tym do kosztu „sporządzenia” kopii. Nie ma jednak mowy o ewentualnym koszcie doręczenia.

W takiej  sytuacji – w przypadku podjęcia decyzji o uwzględnieniu cytowanego wniosku o przesłanie wnioskodawcy kopii akt sprawy – do ustalenia byłoby: kto, na jakiej podstawie i w jakiej wysokości byłby zobowiązany ponieść koszty doręczenia. Kto takie ustalenia miałby poczynić? I znowu  na jakiej podstawie?

Są już orzeczenia sądów administracyjnych, podejmujące temat ewentualności doręczeń kopii akt***. Być może w postępowaniu karnym także praktyka to wymusi. Wkrótce, być może, napiszę o tym coś więcej. 🙂

 

 

* § 110.  ust. 1 (dotyczy przesyłania akt do sądu) i 2 (dotyczy przesyłania akt do zakładu karnego lub aresztu śledczego) Regulamin urzędowania sądów powszechnych. Dz.U.2015.2316 z dnia 2015.12.30

** 1) art. 19 ust. 1 ustawy z 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych za zaświadczenia i inne dokumenty, wydawane na wniosek na podstawie akt:  od wnioskodawcy pobiera się opłatę kancelaryjną w wysokości 6 zł za każdą stronę.
2) rozporządzenie Ministra Sprawiedliwości z 25 września 2015 r. w sprawie wysokości opłaty za wydanie kopii dokumentów oraz uwierzytelnionych odpisów z akt sprawy: za wydanie kopii dokumentów z akt sprawy pobiera się opłatę w wysokości 1 zł za każdą stronę kopii, a w przypadku wydania kopii na informatycznym nośniku danych opłatę tę powiększa się o 6 zł za każdy wydany nośnik. Za wydanie uwierzytelnionego odpisu z akt sprawy pobiera się opłatę w wysokości 6 zł za każdą stronę. Opłaty nie pobiera się, jeżeli strona we własnym zakresie sporządza odpisy lub fotokopie z akt sprawy, np. przy użyciu skanera lub cyfrowego aparatu fotograficznego.

*** na przykład Wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego siedziba w Gdańsku z dnia 11 września 2013 r. Sygnatura akt II SA/Gd 331/13

{ 0 komentarze }

← Poprzednie wpisy

Następne wpisy →